اندوه فراق کار من نیست

                             در اوج بهار یار من نیست

باران و بهار و اوج مستی

                             آن مستی روزگار من نیست

روی از من و باده کرده پنهان

                             در مصطبه اعتبار من نیست

گیسو بگشود و کرد مستم

                             بر بط زن و عود و تار من نیست

قد بر طرف دلم بر افروخت

                                 افروخته و نگار من نیست

ابرو بکمان و تیر مژگان

                               آن جنگی کار و زار من نیست

با لحن خوش کلام زیبا

                             افروخت دلم هزار من نیست

تا بر چمن دلم دم راند

                             گشتم چو ربی بهار من نیست

در فصل گل و ترانه و عشق

                             آن عود زن تبار من نیست

برخیز فراز باز گو شعر

                             فرزانه ترین نگار من نیست

16/1/89

29

بر بوم ملک عکس رخ یار کشیدند

این ماه بلندست شب تار کشیدند

هر کس که فنا گشت به معشوق بیامیخت

با مهر جنونش به سردار کشیدند

هر جا که دلی در پی آرامش عشق است

دورش بگرفتند و به انکار کشیدند

گر یوسف ما متهم شوق گناه است

این شوق زلیخاست که انزار کشیدند

مادام که چشم من آلوده بدنبال تو پاک است

چشمان نیالوده معشوق به اخبار کشیدند

30

دیرگاهی است دلت توسن رفتن دارد

جای دیگر هوس و قصد شکفتن دارد

بغض ما بار اتم داردو اینبارنمی داند این 

یار ما که به من این گوش شنفتن دارد

این ستم پیشه که یار است و دلم می خواهد

پیش ما نیست خود قصد نگفتن دارد

خنجری دارد و آغشته زهری است قدیم

شرح این چه کس زهره گفتن دارد

با چنین یار که تیرش به خطا هیچ نرفت

از غم عشق چه کس زهره خفتن دارد

31

اگر گفتم که چشمت چشم شهلاست

اگر گفتم نگاهت جام صهباست

اگر گفتم چو سرو بوستانییرین زبانی

اگر گفتم وا شیرین زبانی

اگر گفتم قد و بالای سروی

میان بوستان همتای سروی

اگر گفتم تو که همتا نداری

در این نامردمیها جا نداری

بلند است جایگاه تو بلند است

فقط ابرو کمندت را کمند است

اگر گفتم کمان گیری تو ای عشق

دو ابرو نه دو شمشیری تو ای عشق

نه گیسویت آن بل آبشار است

کمند بند زلفین نگار است

نه خورشید است از خورشید برتر

چنان می تابد از مهتاب بهتر

اگر گفتم صدایت نرم و آرام

تهی هرگز نگردد مستی جام

اگر گفتم مرا آرام کردی

شراب کهنه را در جام کردی

تو دیگر بگویم این چنین نیست

تمام شعرهای من همین نیست

مراد شعر آوازی بلند است

چنان گیسوی تو گیسو کمند است

به آواز بلند می گویم اکنون

پشیمانم پریشانم چو مجنون

من از این شعرهایی را که گفتم

ز پژواکش غزلهای شنفتم

تو بالایی نه آن بالا که گفتم

تو صبهایی نه آن صبها که گفتم

تو شهلایی نه آن شهلا که گفتم

تو غوغایی نه آن غوغا که گفتم

تو مهتابی نه آن مهتاب شعرم

تو بی تو تایی نه آن تاب شعرم

تو آن سروی نه سرو سروبستان

چنان گلها نه گلهای گلستان

تو شهلایی تو غوغایی تو مهبا

تو خورشید تو مهتابی تو بالا

ولی من هر چه گفتم تو فزون تر

از بالا بلندیها برون تر

هزار وصف تو گفتم کی توان گفت

مرا در تو سفتن که توان گفت

گلستان گلت تو خود مهستان

اگر از موی تو گویم تا ماوا

اگر از روی تو گویم تو رویا

اگر از سرو تو گویم تو سودا

اگر از قد و بالایت تو بالا

تا بالاتر وصف واژه هایی

نقشی از هنرهای خدایی

Medi in god هستی ای بت من

فاراب